В.С. ЛИСАВ

Сам сред пустина,наоколу Песок и камен. Усните Негови испукани и врели А во срцето пламен . Во една мисла умот Негов Плива и се дави Со нечистиот и лукавиот Треба да се справи. Сиот Свет пред негови нозе Лукавиот го стави И му запрети,Тој од камен Леб да прави. И не само од леб живот

Прекрасниот ум Негов Морска ширОд Него светлината што излегува Илјада сонца Зборовите Негови што се редат Златни бројаници Допирот на Неговата рака Илјада рани лекува Тој, водата ја смирува Тој, Сонцето го згаснува Тој, златото го потемнува Тој, раните пак ги отвара Тој, храмот го руши и изградува Тој, на Светот благодат му нуди За

Во животот свој да творам Се Тебе што ти годи Од Тебе сила да црпам на патот До тебе што ме води На Светот радоста да ја раскажам Во тебе да се ослободи Светлината Твоја облаци и бури За миг растерува Во Воскресението и името Твое Сиот Свет да верува Мир спокој и радост душата

И силата е слабаИ најсилниот ветар е тивокИ најжешкиот оган е ладен И најлутиот непријателЕ кротко јагнеОд Светлината НеговаОд кроткиот збор НеговОд чистата мисла Негова